The Blue Clay Nieuwjaarsdrink SR&BC Stekene (05-01-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: The Blue Clay info club: SR&BC Stekene © Rootsville 2024

It’s that time of the year…de Nieuwjaarsrecepties ! Bij deze wens ik dan ook alle lezers van Rootsville een gezond en zeer muzikaal 2024. Na twee weken op mijn lauweren te hebben gerust tijdens de kertsperiode, begon de muzikale microbe terug te kriebelen en trok ik vandaag naar de Stekense Rhythm & Blues Club voor hun jaarlijkse receptie om het nieuwe jaar in te zetten. Naar goede gewoonte is deze altijd muzikaal omlijst, en vandaag was dat met The Blue Clay, zowat de huisband van de club.

Ondertussen is deze band geen onbekende maar, maar voor wie de laatste jaren ergens in de Gobi woestijn of op de Zuidpool heeft verbleven, toch een kleine voorstelling. Deze band weet mij steeds te bekoren met hun aanstekelijke muziek en weet op een donkere dag altijd weer de zon doet schijnen met hun mix van blues, tex-mex, bluegrass en zydeco. Hun muziek werkt aanstekelijk en er bestaat geen vaccin voor, dus laat het maar op je afkomen, it’s good for the soul ! De band bestaat nog steeds uit muzikale duizendpoot Wouter Verhelst ( (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang, ukelele en percussie), Peter  “Repete” van Merode ( zang en contrabas), Geert De Block (drums) en Jan Van Den Berg op de toetsen.

Zoals te verwachten en in goede traditie van de vorige edities was Willy’s Place alweer goed volgelopen. Wensen en kussen werd uitgewisseld, er werd gezorgd voor een hapje en een drankje en de sfeer zat er al goed in toen de band haar intrede deed.

De aanwezigen hadden er meer dan zin in en de band al zeker, want er werd aan topsnelheid van start gegaan met onder andere ‘Boppin The Blues’ en ‘Change My Way Of Living’. Wouter had er alweer zin in zo te zien want hij trok de gashendel nog wat meer open. Ondertussen liep Nightingale van de ene kant van het podium naar de andere en gaf de rest van de band serieus van jetje. Weinig rustpunten in dit optreden die, zo bleek later, zou afgewerkt worden zonder pauze…jawaddedadde…

De sneltrein denderde ondertussen verder, want het tempo werd alweer de hoogte ingejaagd met ‘Mystery Man’ , ‘Love Makes Me Blind’ en eentje voor Johnny Roscoe met het knappe ‘Dead Flowers’. Wouter ramde op de snaren van zijn gitaar en is één van de weinigen die ik ken, die een akoestische gitaar elektrisch kan laten klinken. Ook de rest van de band liet zich niet onbetuigd en Jan liet zijn vingers zweven over de “black & whites” terwijl gouwe ouwe Geert De Block op zijn gemak verder roffelde en “Repete” de snaren van zijn upright bass bijna aan flarden trok. Het niveau bleef hoogstaand en iedereen amuseerde zich te pletter, de band op de eerste plaats.

Het zweet droop van Wouter's gezicht en stond bijwijlen waarschijnlijk ook in zijn schoenen. Maar de man gaf niet op en bleef de gashendel opentrekken. Gitaar, mondharmonica of accordeon, het maakt deze muzikale duizendpoot helemaal niets uit, hij speelt het allemaal met hetzelfde gemak. Verrassend was ook hun versie van Tom Jones’ ‘Delilah’, alweer stevig meegezongen en dat werd ‘Suspicious Mind’ van The King ook, toen Ilse begon aan een wandeling in het publiek en hier en daar iemand zijn zangtalent liet uittesten, wat bij ondergetekende ook gebeurde…

Uiteindelijk moesten ze toch vaart minderen want het einde kwam stilaan in zicht en dat kregen we met het duchtig meegebrulde ‘7 Nights To Rock’….ja mannekes, dat kon tellen. Tijd om afscheid te nemen dacht de band, maar dat was duidelijk buiten het enthousiaste publiek gerekend. Dat wou natuurlijk meer en dat kreeg het dat ook. De band zette een nummertje in van Blind Willie McTell dat na een tijd overvloeide in ‘You Are My Sunshine’ en naadloos overging in ‘Shake You Moneymaker’. Voilà, meer moest dat niet zijn mannekes !!!

Dit was eigenlijk de beste manier om het jaar in te zetten. The Blue Clay is nog altijd “de” partyband bij uitstek. Ze weten steeds een glimlach op ieders gezicht te toveren. Je mag ietwat dépri aankomen, je vertrekt altijd blij terug naar huis. En op zo’n manier de mensen blij maken, dat is een kunst. Wat mij betreft Happy New Year Folks !!! En zoals de Geert het placht te zeggen “Hootenanny!!!”.

Marcel